🎨 Kantata O Kawie Tekst Po Polsku

Na jej cześć napisał „Kantatę o kawie”, sławiącą słodycz kawy, rzekomo większą niż tysiąc pocałunków. Sam był stałym bywalcem kawiarni Zimmermannschen Kaffeehaus przy Katharinenstrasse. Niewiele później Johann Wolfgang von Goethe bywał w Piwnicy Auerbacha, w której umieścił akcję swojego „Fausta”. W 2016 roku odnotowano, że prawie 18% tutejszych mieszkańców jest dwujęzyczna i posługuje się angielskim i francuskim. To najwyższy odsetek w historii! Z drugiej strony Kanadyjczyków, dla których francuski jest zarówno językiem ojczystym, jak i tym, którego używają w domu, powoli ubywa. Dotyczy to nawet frankofońskiego Quebecu. Publikujemy poniżej tłumaczenie opublikowanego w niedzielę na łamach portalu Life Site News listu księdza arcybiskupa Carla Marii Viganò. Były nuncjusz apostolski w Stanach Zjednoczonych ujawnił bulwersujące okoliczności ukrywania przez wysokich hierarchów Kościoła nadużyć obyczajowych, których dopuszczali się niektórzy duchowni. Kaffee Oder Tiktok?: Schweigt stille, plaudert nicht, BWV 211 (Kantata o kawie) | Johann Sebastian Bach | Oratorium | Spektakle operowe, kalendarz i bilety | Bachakademie Stuttgart Nie miała tego problemu najstarsza w historii, 38-letnia kotka o imieniu Creme Puff-drank, która codziennie rano piła kawę. Ciekawe, czy z mlekiem? Kawę doceniał także Jan Sebastian Bach. Skomponował kantatę poświęconą kawowemu nałogowi. Kantata w oryginale opowiada o kobiecie uzależnionej od kawy. Kantata o užitku. Treba znati piti kafu. A to znači umeti usporiti život, pustiti vreme da prolazi, uvesti red u svakodnevicu. Sesti, zadimiti čibuk, srknuti malo crnog napitka i preko ruba šoljice gledati ljude kako promiču. Ne misliti ni na šta. A to nije nimalo lako, i toga je sve manje. Překlad "kantata" do čeština . kantáta, kantáta jsou nejlepší překlady "kantata“ do čeština. Ukázka přeložené věty: 56 – Podobnie – choć w innym kontekście – moja opinia w sprawie Inuit Tapiriit Kantatami i in. /Komisja (C‐398/13 P, EU:C:2015:190, pkt 31). ↔ 56 – Podobně již – byť v jiné souvislosti – mé stanovisko ve věci Inuit Tapiriit Kanatami a BWV 210 - O holder Tag, erwünschte Zeit; BWV 210a - O angenehme Melodei; BWV 211 - Schweigt stille, plaudert nicht (Kantata o kawie) BWV 212 - Mer hahn en neue Oberkeet (Kantata chłopska) BWV 213 - Lasst uns sorgen, lasst uns wachen (Herkules auf dem Scheidewege) BWV 214 - Tönet, ihr Pauken! Erschallet, Trompeten! Znajdujesz się na stronie wyników wyszukiwania dla frazy stand by me tekst po polsku. Na odsłonie znajdziesz teksty, tłumaczenia i teledyski do piosenek związanych ze słowami stand by me tekst po polsku. Tekściory.pl - baza tekstów piosenek, tłumaczeń oraz teledysków. ybAdwX. Premiera reż. Tatiana Logoida (Ukraina) Tytuł oryginalny:Kantata o kawie Muzyka:Jan Sebastian Bach Kierownik muzyczny:Marek Kulikowski Współpraca scenograficznaHalina Zalewska-Słobodzianek Obsada: Magdalena Mioduszewska Krzysztof Bitdorf Krzysztof Pilat Białostocki Teatr Lalek ul. Kalinowskiego 1 15-875 Białystok Archiwum Białystok. Trwa festiwal Wschód Kultury/Inny Wymiar Białystok. Premiera "Kantaty o kawie" Białystok. Premiera BTL- w Pałacu Branickich Białystok. Teatr w morzu imprez festiwalu Inny Wymiar Białystok. Spektakle, jubileusze i czytania Białystok. Startuje festiwal Inny Wschód Kultury Kantata – niesceniczna forma muzyki wokalno-instrumentalnej; najczęściej rozbudowana, wieloodcinkowa; wykorzystująca różne gatunki tekstów literackich, mające różne funkcje. Ukształtowała się, podobnie jak oratorium i opera, na początku epoki baroku. Była szczególnie popularna w XVII i XVIII wieku (A. Scarlatti, Telemann, Bach). Kantata w XVII wieku[edytuj | edytuj kod] Włochy[edytuj | edytuj kod] We wczesnej szkole weneckiej kantata oznaczała kompozycję wokalną o budowie wariacji zwrotkowych, opartych na stałej formule basowej[1]. Pojęcie pochodzi od włoskiego słowa cantare, co znaczy śpiewać i na początku XVII wieku mogło dotyczyć różnych form wokalnych. Kantata w dzisiejszym rozumieniu do końca baroku określana była różnie: concerto, serenata, dialogo, motetto, anthem, geistliche konzerte, actus funebris, symphonia sacra itd. Najczęściej natomiast tego rodzaju utwory występowały bez nazwy[2] Powstanie kantaty wiąże się z początkami epoki baroku w muzyce, szczególnie ze stylem concertato i afektowanym stylem seconda pratica. Wykształciła się z fuzji różnych form wokalnych: madrygału, monodii akompaniowanej, motetu koncertującego, pieśni z basso continuo. Pierwszy raz określenie pojawiło się w zbiorze Alessandro Grandiego Cantade ed arie a voce sola w 1620 roku. Początkowo były to wokalne, świeckie kompozycje solowe (najczęściej) lub zespołowe z towarzyszeniem basso continuo. Bardzo trudno jest ustalić początki form kantatowych. Wielu muzykologów używa pojęcia bardzo szeroko widząc zalążki gatunku już u Monteverdiego w opracowaniu psalmu Confitebor terzo alla francese z Selva morale e spirituale (przemienność partii solowych z zespołowymi)[3] Powszechnie jednak uznaje się, że forma ta skrystalizowała się na gruncie stylu bel canto w Rzymie[1]. Od początku była bardzo silnie związana z operą („kantata to dialog bez sceny” Doni). Kantaty rzymskie integrowała forma wariacji zwrotkowej. Nie było jednak ścisłego schematu, obok siebie funkcjonowały kantaty aryjne, kantaty rondowe czy duety kameralne w koncertującym stylu kontrapunktycznym. Do najwybitniejszych przedstawicieli twórców pierwszych kantat zaliczyć należy przede wszystkim Luigi Rossiego oraz Giacomo Carissimiego. Druga generacja rzymskich kompozytorów to Cesti, Legrenzi czy Stradella. Francja[edytuj | edytuj kod] Kantata francuska w XVII wieku była pod przemożnym wpływem wzorów włoskich. Podobnie jak we Włoszech była to kompozycja świecka, z reguły na głos solowy (zwykle sopran lub bas) z basso continuo. Głównym jej przedstawicielem był Marc-Antoine Charpentier, uczeń Giacomo Carissimiego oraz Jean de Cambefort. Anglia[edytuj | edytuj kod] Odpowiednikiem kontynentalnego motetu były w Anglii Anthems, które w XVII wieku przekształciły się w formę kantatową[1]. Niemcy[edytuj | edytuj kod] Geneza kantaty luterańskiej jest nieco inna i wywodzi się z opracowań chorału protestanckiego: motetu chorałowego, gdzie melodia chorału przenikała wszystkie głosy konstrukcji polifonicznej lub gdzie chorał stanowił cantus firmus motetu na tle ostinatowych motywów również zaczerpniętych z chorału oraz chorałowego concertato, gdzie fragmenty, motywy zaczerpnięte z chorału stawały się podstawą dialogu w stylu concertato. W 1620 roku Samuel Scheidt w Cantiones Sacrae przeniósł technikę wariacji organowych na grunt motetu chorałowego. Kompozytor każdy wers chorału poddaje odmiennemu opracowaniu tak, że powstaje łańcuch wariacji kontrapunktycznych. Bardziej postępową formą było chorałowe concertato: w 1619 roku Michael Praetorius w Polyhymnia caduceatrix wprowadził do niego basso continuo, a Johann Hermann Schein w Geistliche Konzerte (1618 i 1626) afektowany wyraz. Drugim, niezależnym źródłem kantaty niemieckiej było dramatyczne concertato. Był to gatunek bardziej swobodnie interpretujący Pismo Święte; nie związany tekstowo, ani melodycznie z chorałem. Najwybitniejszym jego twórcą był Heinrich Schütz (1585-1672), który przeniósł techniki muzyki włoskiej na grunt niemiecki. Pierwsze dzieła Schütza są wzorowane na weneckiej technice polichóralnej (nauka u Gabrielego) oraz afektowanym stylu madrygałowym (nauka u Monteverdiego). Trzecia część Symphonie sacrae z 1650 „zawiera bardzo rozbudowane dzieła, zbliżające się do dramatycznej kantaty kościelnej”[1]. Kantata w XVIII wieku[edytuj | edytuj kod] Włochy[edytuj | edytuj kod] Olbrzymi wpływ na kantatę wywarła szkoła neapolitańska z Alessandro Scarlattim na czele. Ostatecznie ustalił się podział na recytatyw secco i arię, który zresztą ewoluował powoli już od początku XVII wieku, a w Alessandro Scarlattim znajdując ostateczne potwierdzenie. Scarlatti był również pierwszym wybitnym twórcą, który w pełni podporządkował się reformie Zena. Zakładała ona – co ważne dla kantaty – przeniesienie całej akcji dramatycznej na recytatywy, natomiast arie stały się kontemplacyjnymi monologami. Ponadto w szkole neapolitańskiej nastąpił silny rozwój homofonii continuo, krystalizacja systemu tonalnego oraz przeniesienie stylu concerto na teren arii. Kantata świecka była formą bardzo popularną wśród włoskich kompozytorów, elitarną, dla koneserów, polem eksperymentów harmonicznych i konstrukcyjnych. Francja[edytuj | edytuj kod] Profesjonalna muzyka francuska przez całą epokę baroku skoncentrowana była na dworze królewskim. Twórczość motetów i kantat była w cieniu tworzonych wówczas oper. Należy jednak wymienić postać Louisa-Nicolasa Clérambault, który skomponował pięć ksiąg kantat (od roku 1710). Dominowała tematyka mitologiczna i pastoralna. Zaznaczył się wyraźny podział na: arię typu włoskiego, francuski recytatyw i większych rozmiarów instrumentalny ritornel. Kantaty francuskie charakteryzowały się większą liczbą części (6 do 10) oraz eksponowaniem malarstwa dźwiękowego[2]. Niemcy[edytuj | edytuj kod] Na początku XVIII wieku, w tym samym czasie co we Włoszech, nastąpiła ostateczna krystalizacja stylu kantatowego. Stopieniu w jedność uległy formy dramatycznego concertato Schütza i chorałowego concertato Weckmanna, Tundera. Protestancka kantata wchłonęła osiągnięcia takich form jak dialog, concertato, symphonia sacra czy motet z basso continuo. Jako pierwszy na gruncie niemieckich określenia „kantata” użył Erdmann Neumeister, pastor z Weißenfels. Zapoczątkował on rewolucję kantaty protestanckiej. Jako luterański ortodoksjonista, zdecydowanie odrzucił argumenty pietystów sprzeciwiających się wpływowi muzyki świeckiej, szczególnie operowej na religijną. W swych zbiorach tekstów do kantat (pierwszy napisany w roku 1700, wydany w 1704) wprowadził zmiany analogiczne do tych przeprowadzanych wówczas w kręgu włoskim. Jak trafnie ujął Manfred Bukofzer: „Neumeister przesunął akcent z tekstu Pisma Świętego na jego poetycką, sentencyjną lub wychowawczą interpretację. Podczas gdy concertato opierało się w zasadzie na tekście Pisma Świętego, kantata nowsza wykorzystywała jego swobodne parafrazy, które zastępowały tekst biblijny lub stanowiły poetyckie wstawki”[1]. Tym samym w konsekwencji zasugerował zdecydowany podział kantaty na recytatyw, arię da capo, chór i chorał. Starsi kompozytorzy niemieccy, jak Dieterich Buxtehude z Lubeki, Johann Pachelbel z Norymbergi czy nauczyciel Johanna Sebastiana Bacha, Georg Böhm nie podlegli jeszcze reformie Neumeistra, komponowali w starym stylu wariacji chorałowych concertato. Nowe zasady podjęli Philipp Krieger, Friedrich Wilhelm Zachow, poprzednik Bacha na stanowisku kantora kościoła św. Tomasza w Lipsku Johann Kuhnau, Christoph Graupner, Philipp Heinrich Erlebach czy Georg Philipp Telemann. Kantaty Johanna Sebastiana Bacha[edytuj | edytuj kod] W twórczości Johanna Sebastiana Bacha łączą się style niemiecki, włoski, francuski. Powszechnie uważa się, że kompozytor ten doprowadził formę kantaty do największego mistrzostwa. Obowiązek pisania kantat spoczywał na Bachu w Weimarze (1708-1717) oraz Lipsku (1723-1750). Pierwsze kantaty napisał kompozytor już w Mühlhausen/Thüringen w 1707 roku. Widoczna jest ewolucja kantat Bacha od starego stylu chorałowego motetu koncertującego (np. Christ lag in todesbanden BWV 4 z 1707) do bardzo zróżnicowanych fakturowo i wyrazowo (np. Gleichwie der Regen und Schnee vom Himmel fällt, BWV 18 już z 1711 lub Herz und Mund und Tat und Leben, BWV 147 unowocześniona w 1723 wersja kantaty starego typu z 1716). Liczbę kantat kościelnych Bacha szacuje się na przynajmniej pięć pełnych roczników po 59 kantat. Zachowało się niewiele ponad 200. Johann Sebastian Bach pisał też kantaty świeckie, z których za najdoskonalsze artystycznie uważa się: Schweigt stille, plaudert nicht BWV 211 (kantata o kawie) Geschwinde, ihr wirbelnden Winde BWV 201 (Pojedynek Febusa z Panem) Zerreißet, zersprenget, zertrümmert die Gruft BWV 205 Hercules auf dem Scheideweg BWV 213 (Herkules na rozdrożu) Kantata w XVIII-XX wieku[edytuj | edytuj kod] Kantaty nowszego typu komponowali Giovanni Battista Sammartini, Jiří Antonín Benda, Wolfgang Amadeus Mozart, Joseph Haydn, Ludwig van Beethoven, Stanisław Moniuszko, Arnold Schönberg, Anton Webern, Carl Orff i inni. Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ a b c d e Manfred Bukofzer Muzyka w epoce baroku PWN, Warszawa 1970, ss. 136, 172, 282, 373 ↑ a b Danuta Szlagowska Muzyka baroku, Gdańsk 1998, s. 153 ↑ Piotr Orawski Lekcje muzyki z Piotrem Orawskim Drugi Program Polskiego Radia, część 141 Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Alfred Dürr Kantaty Johanna Sebastiana Bacha Polihymnia, Lublin 2004 Manfred Bukofzer Muzyka w epoce baroku PWN, Warszawa 1970 Danuta Szlagowska Muzyka baroku, Gdańsk 1998, s. 153-156 Albert Schweitzer Bach PWM, Warszawa 1987 Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Kantaty Bacha po polsku – katalog kantat Bacha wraz z polskimi przekładami For faster navigation, this Iframe is preloading the Wikiwand page for Kantata o kawie. Connected to: {{:: Z Wikipedii, wolnej encyklopedii {{bottomLinkPreText}} {{bottomLinkText}} This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses. Please click Add in the dialog above Please click Allow in the top-left corner, then click Install Now in the dialog Please click Open in the download dialog, then click Install Please click the "Downloads" icon in the Safari toolbar, open the first download in the list, then click Install {{::$

kantata o kawie tekst po polsku